Sukienka z okładki czyli "Anna Moda na Szycie" w praktyce

Skoro już pokazałam nowy żurnal z wykrojami, zwykła odpowiedzialność każe pociągnąć temat i wypróbować go w szyciu. Wiosna w tym roku działa niezwykle motywująco, więc nie opierałam się długo ciekawości i na warsztat wzięłam sukienkę z okładki:

Prawdziwy urok tej sukienki widać w wersji uszytej z gładkiej tkaniny - karczek z marszczeniami, kopertowy dekolt lub przód z markowanym zapięciem, rękawy z bufkami... Trochę dziwi mnie wybór twórców modelu, że promują pismo wersją wzorzystą, bo jej kwiecistość spokojnie mogłaby się obyć bez skomplikowanych krojów. Oczywiście sukienka jest ładna i skopiowanie jej kropka w kropkę (kwiatek na kwiatku ;)) nie będzie grzechem śmiertelnym. Tylko przysłowiowym dodatkowym grzybkiem w barszczu. ;)

Moje wątpliwości  budzi również dół sukienki. Przy odrobinie dobrej woli ów model można by przemodelować w kierunku mody z lat czterdziestych XX wieku i dziwi mnie fakt, że projektanci zatrzymali się jakby w pół kroku, niezdecydowani. Czy ma być strojem nowoczesnym, czy retro? Wyczuwam zamysł, że ma się po prostu spodobać jak największej liczbie osób, dlatego zabrakło spódnicy objętości i charakteru. Jednak lepiej wyglądałaby w półkloszu lub kloszu. Albo może marszczona?

Najbardziej przypadł mi do gustu model 35 - zielony, pokazany tylko w formie rysunkowej. Tak wygląda wykaz modeli we wkładce instruktażowej wraz z listą części wykrojów:

W przeciwieństwie do Burdy, tutaj każdy model oparty na tej samej konstrukcji ma osobne części do skopiowania, więc nie trzeba sprawdzać po kilka razy, czy wyrysowało się właściwe linie. :) Oczywiście zanim do tego doszłam (bo niby po co czytać uważnie instrukcję, skoro można zerkać na film) skopiowałam dwie części od modelu 33 z myślą, że pewnie trzeba samemu coś zmodyfikować. Błąd! Jak widać na powyższym zdjęciu, istnieje dokładna lista części z zaznaczeniem którego modelu dotyczą. Ja nie zauważyłam.

A ponieważ film był naprawdę dobry, nie doczytałam również do końca przewidzianego zużycia materiału i pognałam do tekstylnego po dwa metry jakiejś gładkiej, naturalnej tkaniny. Bo oczywiście w domu nie było żadnej odpowiedniej. ;) I przywiozłam do domu taką :

...po czym okazało się, że owszem, potrzeba na tę sukienkę dwóch metrów, ale jeśli tkanina ma szerokość 115cm!  Przy szerokości 150cm potrzeba półtora metra. Tak - Anna podaje zużycie materiałów dla dwóch szerokości tkanin. Prawda, jak wygodnie? Tylko trzeba to najpierw DOCZYTAĆ :D

Po tych przygodach aż strach było zaczynać szycie! Ale Aire jest dzielna i sprytna, więc zgodnie ze zwyczajem skroiła muslin. I co? Okazało się, że poprawek jest niespodziewanie mało i to jest najważniejszy fakt w dzisiejszej opowieści. :)

Kosmetyczne wręcz zwężenie ramion (około 1cm), wydłużenie i lekkie poszerzenie przodu - po walkach z wykrojami z Burdy, gdzie musiałam ścinać po kilka centymetrów ramion i przerabiać praktycznie całość góry w dopasowanych sukienkach, tu czuję się jak kombatant na zasłużonej emeryturze. Dwie godziny majstrowania i oto pierwsze efekty pozwalające bez strachu ciąć tkaninę docelową:

Nie wiem jeszcze, jak będzie wyglądać gotowa sukienka, jak rozwiążę problem spódnicy i czy znów doszyję kieszenie. ;))) Ale wiem już, że z Anny szyje się bardzo przyjemnie.Prace z muslinem skończyłam, szyję gotową górę. Chyba będzie ładnie.

Aha. Z instrukcji obrazkowej jeszcze nie korzystałam. Zaczarował mnie Al Pacino w "Zapachu kobiety" i nie było kiedy spojrzeć.... ;)